Pozycje Ogona, każdego Psa

Pies nosi swe serce na ogonie, a po ruchach ogona możemy poznać,

co on ma na myśli.

Gdy pies jest sam, zwykle nie porusza ogonem, gdyż nie ma ta­kiej potrzeby. Machanie ogonem naj częściej służy do porozumiewania się w stadzie. Gdy pies znajduje się w towarzy­stwie człowieka czy innego psa - ogon wkracza do akcji. To, jak szybko i energicznie się poru­sza, zależy od psa i jego charakteru. Na przy­kład wiele spanieli macha nim gwałtownie z byle powodu. Psy innych ras mają do tego mniejsze predyspozycje. Nieznaczne porusze­nia końcem ogona niezależnie od rasy psa zwy­kle oznaczają powitanie. Ogon trzymany sztywno i nieruchomo jest sygnałem, że pies przyjął pozycję obronną, chce kogoś ochronić lub zaatakować.

Mowa ogona

Nie wszystkie psy porozumiewają się dobrze przy pomocy ogona. Niektóre rasy mają ogon mniej ruchliwy niż inne, na przykład noszony blisko zadu. Takie psy nie zawsze mogą poka­zać przy pomocy ogona, o co im chodzi.

Taki problem może mieć buldożek francu­ski, basenji i mops, które mają ogon krótki i mocno skręcony. Psy tych ras używają innych rodzajów mowy ciała. Gdy czują się szczęśliwe, ich ciało wije się, a ogon kiwa z boku na bok. Często też używają głowy - gdy są zdziwione marszczą czoło, mają też bardzo ruchliwe uszy.

NIE BOJĘ SIĘ. Ogon między nogami zwykle oznacza strach lub uległość, ale dla charta an­gielskiego to normalna pozycja.

ZAKRĘCONY PROBLEM. Psy o krótkim, silnie skręco­nym ogonie, na przykład basenji, są bardziej uzależnione od innych środków wyrazu.

Owczarek australijski rodzi się z bardzo krót­kim ogonem, albo nie ma go wcale. Bokserom, sznaucerom, rottweilerom i dobermanom tra­dycyjnie kopiuje się ogony. Psy tych ras oczy­wiście używają tych krótkich resztek ogona, ale mają bardzo ograniczone możliwości wyrażania swoich uczuć.

Z drugiej strony ogony niektórych psów są bardzo potrzebne w przekazywaniu informacji. Rasy takie jak owczarek niemiecki, samojed czy siberian husky nie mają żadnych proble­mów z przekazywaniem, o co im chodzi. Ich ogony poruszają się swobodnie, a bujna pokry­wa z sierści dodaje im powagi.

Pomiędzy tymi dwiema skrajnościami znaj­dują się teriery szkocki i West Highland white terrier. Chociaż ich ogony są niezbyt długie i pokryte krótką sierścią, są pełne ekspresji. Nieduże rozmiary nadrabiają ruchliwością i wysoką pozycją.

Chociaż pokryty obfitym włosem ogon nie­wątpliwie ułatwia porozumiewanie się uwydat­niając normalne ruchy, to dla psów ras o bar­dzo krótkim ogonie, jak bobtail, może stano­wić problem. Ich gęsta sierść zupełnie pokrywa ogon, więc nawet gdy nim poruszają, jest to niewidoczne. Aby to zrekompensować, psy te często kręcą całym zadem.

Psy różnych ras noszą ogon w różnych pozy­cjach. Foksteriery i airedale terriery na przy­kład noszą ogon uniesiony w górę i dosyć sztywny. W oczach innych psów, a także ludzi, może to nadawać im agresywny wygląd. Gol-den retriever nosi swój nisko osadzony ogon w pozycji zrelaksowanej, co nadaje mu łagod­ny, niegroźny wygląd. Greyhound, whippet, chart rosyjski i afgański zwykle noszą ogon między nogami, lecz nie dlatego, że są przestra­szone, nieszczęśliwe czy nieśmiałe, ale po pro­stu jest to ich normalna pozycja.

Ogon w akcji

Ogon służy nie tylko do porozumiewania się. Jest ważną częścią układu równowagi psa. Niektóre rasy, jak afgany, wilczarze irlandzkie czy charty angielskie zostały wyhodowane do polowania na szybko uciekającą zwierzynę. Ich ogony są długie i cienkie w stosunku do reszty ciała, zwężające się na końcu i nisko osadzone; stanowią przedłużenie grzbietu. Psy te biegają bardzo szybko, a ogon stanowi wte­dy przeciwwagę, rodzaj steru ułatwiający wy­konywanie nagłych zwrotów w pościgu za zwierzyną.

Psy używają ogona również podczas pływa­nia. Labradory i Chesapeake Bay retrievery mają gruby, silny ogon, który ułatwia im poru­szanie się w wodzie. Giętkość ogona umożliwia wykonywanie gwałtownych zwrotów.

Inne psy używają ogona jako izolacji ciepl­nej. Rasy północne, jak malamuty, husky czy samojed mają ogon pokryty długim, gęstym włosem. Gdy się położą, mogą ogonem przy­kryć głowę, aby zapobiec utracie ciepła. Gdy ciągną sanie na pokrytej lodem powierzchni, ogon pełni rolę przeciwwagi, umożliwiającej szybki bieg.

BĄDŹ CZUJNY. Wysoko osadzony, sztywno noszony ogon airedale terriera może być odebrany jako wy­zwanie przez inne psy.

WSZYSTKO W PORZĄDKU. Lekko poruszający się ogon labradora mówi, że pies jest spokojny i zrelak­sowany.

PROBLEM. Psy o bardzo krótko przyciętym ogonie, jak dobermany, mają ograniczone możliwości

dawania sygnałów tą częścią ciała.

POMYŁKA. Malamuty noszą ogon nad grzbietem, co nadaje im stanowczy wygląd